Kotwa chemiczna, elementem mocującym w konstrukcjach żelbetowych
Coraz to bardziej popularne kotwy chemiczne opierają swoje działanie na adhezji, procesie łączenia całościowej powierzchni dwóch części składowych. Tym, co definiuje moc kotwy jest czynnik siły sklejanych materiałów. Z tego powodu używa się również alternatywnej nazwy – łączniki wklejane. W szybkim czasie zastąpiły tradycyjne kołki czy dyble, wcześniej wyłącznie przeznaczone do solidnych zamocowań.
Wklejane kotwy
Dzięki zastosowaniu sił adhezji, zamiast sił rozporu podczas procesu mocowania, kotwy chemiczne nie wpływają na wytworzenie dodatkowych naprężeń do podłoża w trakcie kotwienia. Odpowiednie obciążenie trzpienia wnika w powierzchnię, wykorzystując siły adhezji między łącznikiem oraz żywicą i vice versa. Ze względu na czynności pozwalające na wykonanie mocowania (substancja klejąca musi zostać wstrzyknięta do wyciętego otwory) kotwy chemiczne zwane są również łącznikami iniekcyjnymi.
Beton zarysowany a niezarysowany
Przy kotwieniu w najpopularniejszym do tego podłożu, betonie, należy pamiętać o jednym, dodatkowym elemencie. Przede wszystkim, niezbędne jest określenie typu betonu – czy mamy do czynienia z betonem zarysowanym czy niezarysowanym. Pojęcie ‘zarysowania’ nie nawiązuje do jego stanu czy uszkodzenia. Owe zarysowanie jest elementem naturalnym każdej powierzchni żelbetowej i zwyczajnie odzwierciedla jego pracę. Najprostsza belka jednoprzęsłowa, obciążona w dół, składa się ze strefy ściskanej i rozciąganej. To właśnie w tej drugiej wytwarzają się rysy w związku z niedużą wytrzymałością betonu na proces rozciągania.
Zjawisko to, nie jest niczym nadzwyczajnym i nie powinno być powodem obaw. Można zatem wywnioskować, że to samo obciążenie kotwy znajdującej się w strefie rozciąganej będzie nieść mniejsze “szkody” niż w części betonu niezarysowanego. Rozróżnienie obu stref może zależeć od schematu statycznego. Dlatego też obowiązkowe jest upewnienie się czy konkretna kotwa jest przeznaczonego do danego typu betonu.
Zastosowanie kotew chemicznych
Kotwy chemiczne stosowane są przede wszystkim, do podłoża pełnego mocnego, betonu, jak również do podłoża z pustkami, jak np. cegły dziurawki i pustaki. Łączniki iniekcyjne wykorzystywane są do wszelkich zamocowań w powierzchniach osłabionych, zniszczonych, z minimalnym poziomem stabilności. Co więcej, mogą być bez obaw montowane blisko krawędzi, nie narażając przy tym na jej zniszczenie, wykruszenie czy oderwanie fragmentu. Poleca się je także w konstrukcjach znajdujących się na zewnątrz, szczególnie w miejscach, gdzie nie dopuszcza się do przenikania wilgoci do otworu.